ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ

ΖΩΗ ΔΕΝΔΡΑΜΗ: “ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ!”

συνάντηση ∴ οι λοcals⌋

Η Ζωή Δενδραμή βρίσκοντας “συναισθήματα που δεν έχουν σύνορα” μας μιλά για τους 14 μήνες που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και πως πήρε την απόφαση να αλλάξει εντελώς τη ζωή της.

Η Ζωή, μια εργατική και πάντα χαμογελαστή συνάδελφος, πληγωμένη από την κρίση, θέλησε να φύγει. Και το ήθελε πολύ γι’ αυτό και η τύχη ήταν με το μέρος της. Θες το θάρρος της ή η ανάγκη της να αλλάξει περιβάλλον, το μόνο σίγουρο είναι πως τα κατάφερε. Στη Ναύπακτο την γνωρίζαμε όλοι για τις συνεργασίες της στα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης από το πόστο της φωτογράφου αλλά και της δημοσιογράφου καθώς και για την καταπληκτική  συγγραφική της έκδοση “Ανθρώπων Μνήμες”. Σήμερα τη συναντάμε σε ένα διάλειμμα από τη νέα της επαγγελματική ενασχόληση. Εργάζεται οδηγός στα πασίγνωστα κόκκινα διπλά λεωφορεία της εταιρείας Abellio, σε μια από τις μεγαλύτερες και πολυάσχολες πρωτεύουσες του κόσμου, το Λονδίνο.

συνέντευξη στη Μαρίνα Τσαματσούλη


∠Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να φύγεις για το εξωτερικό;

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου να φύγω από την Ελλάδα, από την πατρίδα μου. Τη χώρα που όλοι οι ξένοι λαοί θέλουν να επισκεφτούν στις διακοπές τους, να θαυμάσουν την ομορφιά της, να δουν τα ιστορικά μνημεία της, να απολαύσουν τα γευστικά φαγητά και να κολυμπήσουν στα καταγάλανα νερά της.

Η ιδέα όμως να φύγω για το εξωτερικό άρχισε να με τρώει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της οικονομικής κρίσης. Εκτός του ότι άρχισε να μειώνεται ο μισθός μου, το πρώτο μου σοκ ήταν όταν είδα ξαφνικά να μπαίνουν λουκέτα σε καταστήματα της πόλης μας. Σύντομα οι ειδήσεις έλεγαν ότι ο αριθμός των άστεγων αυξάνεται. Άνθρωποι που υπήρξαν επιτυχημένοι επιχειρηματίες βρίσκονταν από τη μια μέρα στην άλλη στους δρόμους. Σιγά σιγά αυξάνονταν και οι αυτοκτονίες! Κάπου διάβασα πριν λίγες μέρες ότι τα τελευταία 5 χρόνια, στην Ελλάδα έδωσαν τέλος στη ζωή τους 10.000 άνθρωποι!

Στη Ναύπακτο, ο Δήμος, η Εκκλησία, το Εργατικό Κέντρο και άλλοι φορείς ξεκίνησαν τη συγκέντρωση τροφίμων, ακόμα και σχολικών ειδών για όσους έχουν ανάγκη! Δημιουργήθηκε το Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Ναυπάκτου για εκείνους που δεν είχαν να πληρώσουν τον γιατρό και τα φάρμακά τους. Άρχισα να σκέφτομαι, που θα πάει αυτή η κατάσταση;

Εκείνο το διάστημα λίγο πριν τη ‘‘κρίση’’, μαζί με άλλες γυναίκες από την πόλη μας, μόλις είχαμε ξεκινήσει την λειτουργία μιας μικρής επιχείρησης, τον «Συνεταιρισμό Γυναικών Ναυπάκτου». Πιστέψαμε στη δουλειά αυτή. Ήταν κάτι που χρειαζόταν η περιοχή μας και τα πρώτα 3 χρόνια είχαμε μεγάλη επιτυχία. Ναυπάκτιοι που ζούσαν σε άλλες πόλεις, τουρίστες αλλά και ντόπιοι έρχονταν και αγόραζαν από εμάς γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, παραδοσιακές πίτες κλπ. Η κρίση όμως, δυστυχώς, χτύπησε (και έκλεισε) και τη δική μας πόρτα. Παλέψαμε 10 χρόνια να κρατήσουμε το μαγαζάκι μας ανοιχτό, αλλά…

 


Εδώ και 14 μήνες εργάζομαι ως οδηγός στα κόκκινα λεωφορεία της εταιρείας Abellio.

Η αγάπη που εισπράττω από τους συναδέλφους και τους διευθυντές είναι απίστευτη”.


 

∠Στο μεσοδιάστημα προσπάθησες να βρεις εναλλακτικές;

Έβλεπα πλέον ότι τα πράγματα χειροτέρευαν στην Ελλάδα. Προσπάθησα να βρω κι άλλη δουλειά εκτός από τη δημοσιογραφία (γιατί ο μισθός μου είχε συρρικνωθεί πάρα πολύ), αλλά κανένα αποτέλεσμα. Ένιωθα ότι έχω πολλά ακόμα να κάνω στη ζωή μου, είχα θέληση και ενέργεια αλλά κανείς δεν μου έδινε την ευκαιρία. Έψαξα για δουλειά ως οδηγός που πάντα μου άρεσε. Είχα βγάλει δίπλωμα για λεωφορείο, φορτηγό και νταλίκα, περίπου πριν από 15 χρόνια. Τίποτα όμως. Έψαξα ακόμα και για δουλειές όπως σερβιτόρα, κουζίνα, καθαρίστρια ή να φυλάω μωρά, ακόμα και ηλικιωμένους. Και πάλι τίποτα.

Τότε αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγω. Αυτό ήταν. Η ευκαιρία ήρθε από το εξωτερικό, και την άρπαξα από τα μαλλιά. Στην Αγγλία, με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν την ευκαιρία που ζητούσα. Μετά από ενάμιση μήνα εκπαίδευση στους δρόμους του Λονδίνου, έγινα επαγγελματίας οδηγός στα κόκκινα λεωφορεία. Δουλεύω τώρα εδώ 14 μήνες. Απίστευτη εμπειρία ως επάγγελμα. Απίστευτη και η αγάπη που εισπράττω από τους συναδέλφους αλλά και τους διευθυντές της εταιρείας.


 

“Μου λείπει το λιμάνι που μπορεί να το φωτογράφιζα κάθε μέρα, αλλά πάντα είχε διαφορετικά χρώματα. Τα αρώματα από τα αγριολούλουδα, οι μυρωδιές από τα σπίτια στους δρόμους από τα φρέσκο-μαγειρεμένα φαγητά, από τους φούρνους και το καφεκοπτείο του Τσουκαλά. Αυτά δεν υπάρχουν εδώ”.



∠Έχεις βρει τις ισορροπίες σου στο νέο περιβάλλον που ζεις και εργάζεσαι;

Δεν μπορώ να πω ότι έχω βρει ισορροπίες 100%. Όταν σου λείπουν οι δικοί σου, τίποτα δεν μπορεί να ισορροπήσει στη ζωή σου απόλυτα. Ο χώρος που μένω είναι ένα μικρό δωμάτιο. Τι να χωρέσει; Ίσα να μπαίνω, να κοιμάμαι, να ντύνομαι… Κοινή κουζίνα και τουαλέτα, χρησιμοποιώ με άλλα 10 άτομα. Δεν είναι εύκολο να ζήσει κανείς έτσι σε τέτοιο περιβάλλον, αλλά προσπαθούμε.

Έχω αποκτήσει βέβαια αρκετούς φίλους. Πολλούς έλληνες οδηγούς, αλλά κι άλλους από διάφορες άλλες χώρες όπως Πολωνία, Ρουμανία, Αλβανία, Αφρική, Κίνα, Αλγερία κ.α. Ο καθένας από αυτούς έχει και τη δική του ιστορία. Ανεργία, χρέη στη χώρα τους… αλλά και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σ’ αυτή τη χώρα που μας φιλοξενεί. Ο καθένας δίνει κουράγιο στον άλλον για να συνεχίσει. Όλοι είμαστε το ίδιο.

∠Πόσες φορές έχεις ονειρευτεί την Ναύπακτο από την ημέρα που ζεις μακριά της;

Κάθε μέρα! Τα παιδιά μου, οι γονείς, οι φίλοι, οι παλιοί συνάδελφοι και η όμορφη Ναύπακτος, δεν βγαίνουν από το μυαλό μου ούτε στιγμή. Ψάχνω συνέχεια τα ειδησεογραφικά site, για να μάθω τα νέα της περιοχής. Κάθε φορά που πηγαίνω για καφέ με κάποιο φίλο, σκέφτομαι τις καφετέριες στην Ψανή και το Γρίμποβο, τον ίσκιο των πλατανιών, τις χαρούμενες παιδικές φωνές, τα παπάκια στο Γρίμποβο.

Μου λείπει το λιμάνι που μπορεί να το φωτογράφιζα κάθε μέρα, αλλά πάντα είχε διαφορετικά χρώματα. Μου λείπουν οι εκδηλώσεις, τα πανηγύρια, οι ομιλίες για τόσα σημαντικά θέματα. Τα αρώματα από τα αγριολούλουδα, οι μυρωδιές από τα σπίτια στους δρόμους από τα φρέσκο-μαγειρεμένα φαγητά, από τους φούρνους και το καφεκοπτείο του Τσουκαλά. Αυτά δεν υπάρχουν εδώ.

∠Ποιός είναι για σένα ο αγαπημένος σου λόκαλ ήρωας από τη Ναύπακτο που τον σκέφτεσαι και παίρνεις δύναμη;

 Εδώ δεν έχω απάντηση για έναν, μόνο, συγκεκριμένο local Ήρωα. Οι Ήρωές μου είναι εκατοντάδες. Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δέχτηκαν να μου δώσουν συνέντευξη για τη στήλη που διατηρούσα στην εφημερίδα εμπρός, την «Ανθρώπων Μνήμες». Απλοί άνθρωποι, άλλοι μορφωμένοι, σπουδαγμένοι στο εξωτερικό κι άλλοι που δεν πήγαν καν στο δημοτικό. Όλοι όμως πέτυχαν στη ζωή τους με το δικό τους τρόπο, έχοντας ως εργαλείο τη δύναμη της ψυχής. Τη θέληση και το πείσμα να πετύχουν το στόχο τους. Είτε αυτό ήταν μια καριέρα, είτε ήταν απλά να καταφέρουν να χτίσουν ένα σπιτάκι. Αυτό όμως που έβαζαν όλοι πάνω απ’ όλα ήταν η οικογένεια. Εκεί ήταν η κατάληξη του κάθε ενός. Ότι, όσα και αν αποκτήσεις στη ζωή, αν δεν έχεις το σύντροφό σου ή τα παιδιά σου στα γεράματά σου, είναι σα να μην έχεις πετύχει τίποτα στη ζωή σου.

Κάποιες από αυτές τις συνεντεύξεις, η Παπαχαραλάμπειος Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου τις έχει εκδώσει σε δύο βιβλία και σύντομα θα εκδοθεί και το τρίτο. Όποιος τις διαβάσει, θα καταλάβει γιατί λέω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι Ήρωές μου.

 Εκτός από όλους αυτούς, είναι κι ακόμα ένας Ναυπάκτιος που τον θεωρώ μεγάλο Ήρωα. Δυστυχώς αυτόν δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω προσωπικά. Έχει προσφέρει στη Ναύπακτο, περισσότερο από τον καθένα και όλους τους Ναυπάκτιους μαζί. Ξενιτεύτηκε για να ζήσει μια καλύτερη και άνετη ζωή. Πήγε στην Αμερική χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, κι όμως διέπρεψε. Όσα λεφτά όμως απέκτησε, αντί να τα χαρεί, τα έστειλε πίσω στην πατρίδα του. Έχτισε τη βιβλιοθήκη, το γήπεδο και δημιούργησε τη Φιλαρμονική… Όλη η περιουσία του επενδύθηκε για τα παιδιά της περιοχής μας. Είναι ο Δημήτριος Παπαχαραλάμπους.

∠Με τι κίνητρο θα γύριζες αύριο το πρωί;

 Δύσκολη ερώτηση. Μάλλον, δύσκολη απάντηση! Θα ήθελα πάρα πολύ να γυρίσω στη Ναύπακτο, στα παιδιά μου, στους γονείς μου, στους αγαπημένους μου φίλους. Τη Βάσω, την Όλγα, την Έφη, την Ελένη, τη Σούζη, τη Τζέμη, τη Λένα, τη Σούλα, τη Μαρία, την Ειρήνη, την γλυκιά μου Λούση, τον Γιάννη, τον Αποστόλη και τόσους άλλους. Πώς να γυρίσω όμως αν δεν έχω κάποιο εισόδημα για να μπορώ να πληρώνω τα βασικά; Δεν εννοώ ότι θέλω λεφτά για ρούχα, παπούτσια, κομμωτήρια, καφέδες, ποτά κλπ. Αυτά είναι πλέον πολυτέλεια. Πρέπει όμως να έχω τη δυνατότητα να πληρώνω το ρεύμα μου, το νερό, τη βενζίνη, την ασφάλεια του αυτοκινήτου, το τηλέφωνο, τον ΕΝΦΙΑ, την εφορία, κλπ. Μόνο λοιπόν αν βρεθεί κάποια δουλειά θα γυρίσω ή αν συντρέχουν λόγοι υγείας. Της δικής μου ή μέλους της οικογένειάς μου.

 Ως τότε, θα επισκέπτομαι όσο μπορώ τη Ναύπακτο, να φορτίζω τις μπαταρίες μου και να γυρίζω πίσω στο Λονδίνο.

Σχετικά άρθρα